سلام
وقت بخير
من متخصص بيهوشى در يكى از شهرهاى جنوب كشورم و بارها براى اينكه به مردم اين شهر كمك كنم و مديون انها نشم در بيمارستانى با كمترين امكانات دست به ريسك زده و بيماران پرخطرى رو بيهوش كردم
هر كدوم از بيماران اگر دچار مشكل شوند دوران حرفه اى من رو مادام العمر دچار اختلال ميكنن، از شكايت بيمار و جلسات متعدد در نظام پزشكى و پرداخت ديه تا اثرات روانى شامل ياداورى مكرر صحنه اتفاقات اتاق عمل و چهره همراه بيمار تا كاهش اعتماد به نفس شغلى و بدنام شدن در شهر كوچك و امروزه به مدد فضاى مجازى كل كشور
تا الان هم تعرفه با يك سال تاخير پرداخت ميشه و براحتى ميتونم بگم انگيزه مالى فقط درصد ناچيزى از اين قبول ريسك رو شامل ميشه و حتما همه ى هموطنان عزيز هم در شغل هاشون كار كردن بدون حقوق يا نسيه رو نمى پسندند
الان مسأله اى كه براى ما متخصصين بيهوشى مطرح شده بيشتر از كاهش درامد موضوع تبعيض بين رشته اى ، حركت بدون كارشناسى و شايد غرض ورزانه ى مسئولين محترمه كه انگيزه من نوعى رو براى خدمت رسانى به انجام كار در چارچوب قانون و با تجهيزات كامل و بدون ريسك محدود ميكنه صرفا براى محافظت از شغل و خانواده اى كه من مسئوليت مالى اون رو به عهده دارم ، اين ديدگاه فراگير متخصصين بيهوشى در درجه ى اول مردم رو متضرر ميكنه آنجا كه مجبور شوند براى يك جراحى به مركز استان مجهز تر مجاور مسافرت كنن يا انهايى كه توان مالى براى جراحى در مراكز خصوصى دارند مجبور به جراحى در بيمارستان هاى اموزشى دولتى بشن كه طبعا كيفيت خدمات پايين تر است
بهتر است بدانيم كه بيهوشى تنها رشته ايست كه خطاى پزشكى در ان نوعا به صورت مستقيم منجر به مرگ بيمار ميشه و فراتر از تجويز قرص اشتباه، عدم تشخيص بيمارى يا جراحى ناموفق و نياز به تكرار اون ميباشد و به همين دليل است كه در كشور هاى جهان اول جزء پردرامدترين رشته هاى پزشكيست
باشد كه با فراهم كردن بسترى آرام براى متخصصين بيهوشى تمام انرژى و دغدغه انها به رسيدگى به بيماران و شفاى درد انها معطوف شود نه مسائل صنفى و ...