فساد بی‌سابقه حکومتی، افزایش شمار تهیدستان و حاشیه‌نشینان در کنار عمیق شدن دره میان فقر و ثروت و اختلاف میان طبقات. رشد بیکاری و وضعیت وخیم اشتغال. خالی شدن روستاها، بحران آب و محیط‌زیست و کشاورزی. اعلام رسمی وجود قحطی در کشور در کنار گسترش بی‌سابقه آسیب‌های اجتماعی، خشونت، قتل، تجاوز، دزدی، فساد، اعتیاد، روسپی‌گری، کودک‌آزاری. وضع نابسامان و پولی شدن و طبقاتی شدن بهداشت و درمان و آموزش‌وپرورش. بازگشت بی‌سوادی مطلق در کنار مدرک‌گرایی و شمار تحصیل‌کردگان بیکار. نرخ هولناک تصادفات جاده‌ای و مرگ‌ومیرها و معلولیت‌ها و هزینه‌های سنگین و فزاینده آن بر اقتصاد و جامعه. فرار روزافزون مغزها، سرمایه‌ها و نیروی کار. هرج‌ومرج فکری و فروپاشی بنیان‌های اخلاقی، شکل‌گیری گروه‌بندی‌های چپاولگر رانت‌خوار، اختلاس گر و فشار رقابت میان آن‌ها بر زندگی مردم. ناتوانی در پیش گرفتن یک سیاست مستقل ملی. بحران در سیاست خارجی و مناسبات جهانی که در یک نمونه به شکل ناتوانی حکومتی در پذیرش مسئولیت و تصویب کنوانسیون پالرمو و فاتف خود را نشان داد، یا شیوه خودنمایانه ترتیب سفر بشار اسد به ایران که از دوگانگی دستگاه سیاست خارجی کشور و تضاد و نبرد قدرت حکایت دارد… همگی تصویری از چشم‌انداز نگران‌کننده‌ای است که کشور ما به‌سوی آن در حال حرکت است، حرکتی که مقصدش جز رویارویی نظامی و فروپاشی و چه‌بسا تجزیه ایران نخواهد بود.